سخنان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام (بخش دوم)

۶- نعمت های بد فرجام
«أَلاِْسْتِدْراجُ مِنَ اللّهِ سُبحانَهُ لِعَبْدِهِ أَنْ یُسْبِغَ عَلَیْهِ النِّعَمَ وَ یَسْلُبَهُ الشُّکْرَ.»
غافلگیر کردن بنده از جانب خداوند به این شکل است که به او نعمت فراوان دهد و توفیق شکرگزارى را از او بگیرد.
۷- عبادتِ تاجران، عابدان و آزادگان
«إِنَّ قَوْمًا عَبَدُو اللّهَ رَغْبَهً فَتِلْکَ عِبادَهُ التُّجّارِ وَ إِنَّ قَوْمًا عَبَدُوا اللّهَ رَهْبَهً فَتِلْکَ عِبادَهُ الْعَبیدِ، وَ إِنَّ قَومًا عَبَدُوا اللّهَ شُکْرًا فَتِلْکَ عِبادَهُ الاَْحْرارِ وَ هِىَ أَفْضَلُ الْعِبادَهِ»:
گروهى خدا را از روى میل و رغبت (به بهشت) عبادت می کنند که این عبادت تاجران است، و گروهى خدا را از روى ترس (از دوزخ) می پرستند و این عبادت بندگان است و گروهى خدا را از روى شکر (و شایستگىِ پرستش) عبادت می کنند و این عبادت آزادگان است که بهترین عبادت است.
۸- پرهیز از ستمکارى
«إِیّاکَ وَ الظُّلْمَ لمَنْ لا یَجِدُ عَلَیْکَ ناصِرًا إِلاَّ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ»
برحذر باشید از ستم کردن به کسى که یاورى جز خداوند عزّوجلّ ندارد.
۹- روى آوردن به دیندار، جوانمرد و اصیل
«لا تَرْفَعْ حاجَتَکَ إِلاّ إِلى أَحَد ثَلاثَه: إِلى ذى دین، أَوْ مُرُوَّه، أَوْ حَسَب.»
جز به یکى از این سه نفر حاجت مبر: به شخص دیندار، یا صاحب مروّت، یا کسى که اصالت خانوادگى داشته باشد. (بهتر است انسان برای عرض حاجت ابتدا به دنبال کسی بگردد که هر سه ویژگی یا دو ویژگی را داشته باشد.)
۱۰- نشانه هاى جهل و علم
«مِنْ عَلاماتِ أَسْبابِ الْجَهْلِ أَلْمُماراهُ لِغَیْرِ أَهْلِ الْکُفْرِ. وَ مِنْ دَلائِلِ الْعالِمِ إِنْتِقادُهُ لِحَدیثِهِ وَ عِلْمُهُ بِحَقائِقِ فُنُونِ النَّظَرِ.»:
از نشانه هایی که موجب نادانى (جهل) است، مجادله با سایر مسلمانان است و از نشانه هاى دانا (عالم) این است که سخن خود را مورد نقد و بررسی قرار می دهد و به حقایق دیدگاه ها و نظریات داناست.

سایت حجت الاسلام شیخ حسین انصاریان –  erfan.ir