سخنان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام (بخش سوم)

۱۱.نشانه هاى مؤمن
«إِنَّ الْمُؤْمِنَ اتَّخَذَ اللّهَ عِصْمَتَهُ وَ قَوْلَهُ مِرْآتَهُ، فَمَرَّهً یَنْظُرُ فى نَعْتِ الْمُؤمنینَ وَ تارَهً یَنْظُرُ فى وَصْفِ المُتَجَبِّرینَ، فَهُو مِنْهُ فى لَطائِفَ وَ مِنْ نَفْسِهِ فى تَعارُف وَ مِنْ فِطْنَتِهِ فى یَقین وَ مِنْ قُدْسِهِ عَلى تَمْکین.»

به راستى که مؤمن خدا را نگهدار خود و گفتارش را آیینه خود قرار می دهد، یک بار در تعریف مؤمنان می نگرد و بار دیگر در تعریف زورگویان، که از این جهت نکته سنج و دقیق است و اندازه و قدر خود را می شناسد و از درک خود به مقام یقین می رسد و به پاکى خود استوار است.
۱۲- بخل ورزى در سلام
«أَلْبَخیلُ مَنْ بَخِلَ بِالسَّلامِ.»
بخیل کسى است که به سلام کردن بخل ورزد.
۱۳- نتیجه پیروى از گناهکار
«مَنْ حَاوَلَ امْرَأً بِمَعْصِیَهِ اللّهِ کانَ أَفْوَتَ لِما یَرْجُو وَ أَسْرَعَ لِما یَحْذَرُ.»
کسى که با نافرمانی خدا به سمت کاری رود، آنچه را امید دارد از دست رفته تر می بیند و از آنچه می هراسد زودتر دچارش گردد.
۱۴- احترام به فرزندان پیامبر(ص)
«وَ اللّهِ لا أَعْطِى الدَّنِیَّهَ مِنْ نَفْسى أَبَدًا وَ لَتَلْقِیَنَّ فاطِمَهُ أَباها شاکِیَهً ما لَقِیَتْ ذُرِّیَّتُها أُمَّتَهُ وَ لا یَدْخُلُ الْجَنَّهَ أَحَدٌ أَذاها فى ذُرِّیَّتِها.»
به خدا قسم من هرگز زیر بار پستى و ذلّت نخواهم رفت. بدانید در روز قیامت، فاطمه زهرا (س) پدرش را ملاقات خواهد کرد، در حالى که از آزارى که فرزندانش از امّت پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) دیده اند به پدر خویش شکایت خواهد برد و کسى که فرزندان فاطمه(س) را آزار دهد داخل بهشت نخواهد شد.
۱۵- فلسفه قیام امام حسین (ع)
«إِنّى لَمْ أَخْرُجْ أَشِرًا وَ لا بَطَرًا وَ لا مُفْسِدًا وَ لا ظالِمًا وَ إِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الاِْصْلاحِ فى أُمَّهِ جَدّى(صلى الله علیه وآله وسلم) أُریدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْروفِ وَ أَنْهى عَنِ المُنْکَرِ وَ أَسیرَ بِسیرَهِ جَدّى وَ أَبى عَلِىِّ بْنِ أَبیطالب.»
من از روى خودخواهى و خوش گذرانى و یا براى فساد و ستمگرى قیام نکردم، بلکه قیام من براى اصلاح در امّت جدّم می باشد،  می خواهم امر به معروف و نهى از منکر کنم و به سیره و روش جدّم و پدرم على بن ابیطالب(علیهم السلام) عمل کنم.

منبع:  www.erfan.ir